ผู้โดยสารบนรถไฟในแคนาดาขบวนหนึ่งได้เห็นตอนจบอันน่าประทับใจของเหตุการณ์ตึงเครียด หญิงวัย 70 ปีคนหนึ่งค่อยๆ ยื่นมือสัมผัสชายหนุ่มที่ส่งเสียงดังหยาบคายจนผู้โดยสารคนอื่นตกใจกลัว ความอ่อนโยนของเธอทำให้ชายคนนั้นสงบลง เขาทรุดตัวนั่งที่พื้นพร้อมหลั่งน้ำตา “ขอบคุณครับยาย” เขากล่าว ลุกขึ้นและเดินจากไป ต่อมาหญิงคนนี้ยอมรับว่าเธอกลัว แต่เธอกล่าวว่า“ฉันเป็นแม่คนและเขาต้องการการสัมผัส” แม้สามัญสำนึกอาจบอกให้เธออยู่ห่างๆ แต่เธอก็เสี่ยงด้วยความรัก

พระเยซูทรงสำแดงความเมตตาเช่นนี้ พระองค์ไม่ได้ทรงกลัวไปกับฝูงชนที่ตื่นตระหนก เมื่อชายโรคเรื้อนผู้สิ้นหวังร้องขอให้ช่วย และพระองค์ไม่ได้ทรงไร้ทางช่วยเหมือนพวกผู้นำศาสนาที่คงทำได้แค่เพียงติเตียนชายคนนั้นที่นำโรคเรื้อนเข้ามาในชุมชน (เลวีนิติ 13:45-46) แต่พระเยซูทรงยื่นพระหัตถ์ถูกต้องชายที่ไม่มีใครสัมผัสมาหลายปี และทรงรักษาเขา

ขอบคุณพระเยซูที่เสด็จมาหยิบยื่นสิ่งที่ไม่มีบัญญัติใดสามารถหยิบยื่นได้ ทั้งสำหรับชายคนนั้นและสำหรับเรา คือสัมผัสจากพระหัตถ์และพระทัยของพระองค์