เมื่อนักเรียนจากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้พบกับครูจากอเมริกาเหนือ ครูท่านนี้ก็ได้บทเรียน หลังจากให้นักเรียนทำข้อสอบแบบปรนัย “เป็นครั้งแรก” เขารู้สึกแปลกใจที่เห็นคำตอบหลายข้อเว้นว่างไว้ ขณะที่ยื่นกระดาษคำตอบที่ตรวจแล้วคืนให้นักเรียน ครูแนะนำว่าคราวหน้าให้ลองเดาคำตอบแทนที่จะปล่อยว่างไว้ นักเรียนคนหนึ่งยกมือขึ้นถามคำถามที่น่าประหลาดใจว่า “แล้วถ้าผมเดาคำตอบถูก ครูก็จะเข้าใจว่าผมรู้คำตอบทั้งๆ ที่ผมไม่รู้หรือครับ” ครูกับนักเรียนมีมุมมองและแนวปฏิบัติที่ต่างกัน

ในยุคสมัยของพระคัมภีร์ใหม่ ทั้งคนยิวและคนต่างชาติมาเชื่อพระเยซูด้วยมุมมองที่ต่างกันราวกับตะวันออกกับตะวันตก ต่อมาไม่นานทั้งสองฝ่ายต่างมีความเห็นไม่ลงรอยกันในเรื่องต่างๆ ตั้งแต่วันสะบาโตไปจนถึงเรื่องว่าสาวกของพระคริสต์กินหรือดื่มอะไรได้บ้าง อัครทูตเปาโลจึงเตือนให้เขาทั้งหลายระลึกถึงความจริงสำคัญที่ว่า ไม่มีใครอยู่ในฐานะที่จะล่วงรู้หรือสามารถตัดสินจิตใจของอีกฝ่ายได้

เพื่อความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวของเหล่าผู้เชื่อ พระเจ้าจึงเรียกร้องให้เราตระหนักว่า เราทุกคนต้องรับผิดชอบต่อพระเจ้า ในเรื่องการปฏิบัติตามพระคำของพระเจ้าและสำนึกผิดชอบชั่วดีของเรา แต่มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่ทรงอยู่ในฐานะที่จะตัดสินท่าทีในหัวใจของเราได้ (รม.14:4-7)