ขณะนั่งในห้องประชุม ผมหันหน้ามองตรงไปที่ศิษยาภิบาล ท่าทางผมดูเหมือนกำลังซึมซับสิ่งที่เขาพูด ทันใดนั้นผมได้ยินที่ประชุมหัวเราะและปรบมือ ผมมองไปรอบๆ อย่างแปลกใจ นักเทศน์คงจะพูดอะไรน่าขำ แต่ผมไม่รู้เรื่องเลย มองจากภายนอกผมนั่งฟังอย่างตั้งใจ แต่ในความเป็นจริงแล้ว สมองของผมล่องลอยไปไกล

เป็นไปได้ที่คนเราจะได้ยินแต่ไม่ได้ฟัง มองแต่ไม่ได้เห็น อยู่แต่เหมือนไม่ได้อยู่ ในสถานการณ์เช่นนี้ เราอาจพลาดข้อความสำคัญบางอย่างที่ส่งมาถึงเรา

ขณะที่เอสราอ่านคำบัญชาของพระเจ้าที่มีถึงชนชาติยูดาห์ “ประชาชนก็ตะแคงหูฟังพระธรรม” (นหม.8:3) การตั้งใจฟังคำอธิบายต่างๆ ทำให้เกิดเป็นความเข้าใจ (นหม.8:8) ส่งผลให้เกิดการกลับใจใหม่และการฟื้นฟู อีกเหตุการณ์หนึ่งในสะมาเรีย หลังเกิดการข่มเหงผู้เชื่อในกรุงเยรูซาเล็ม (กจ.8:1) ฟีลิปได้ออกไปประกาศกับชาวสะมาเรีย ฝูงชนไม่เพียงได้เห็นหมายสำคัญที่ท่านทำ แต่ยังได้ “พร้อมใจกันฟังถ้อยคำที่ฟีลิปได้ประกาศ” (กจ.8:6) “จึงเกิดความปลื้มปีติอย่างยิ่งในเมืองนั้น” (กจ.8:8)

ความคิดอาจเป็นเหมือนนักผจญภัยที่เตร็ดเตร่ไปไกลจนพลาดความตื่นเต้นมากมายที่อยู่ใกล้ตัว สิ่งที่เราควรให้ความสนใจมากที่สุด คือถ้อยคำที่จะช่วยให้เราค้นพบความชื่นชมยินดีและความมหัศจรรย์จากพระบิดาแห่งฟ้าสวรรค์ของเรา