ในปี 1975 มีเหตุการณ์สำคัญมากเกิดขึ้นกับผม ผมตามหาฟรานซิส เพื่อนที่ผมเล่าเรื่องส่วนตัวหลายอย่างให้ฟังเพื่อจะบอกเล่าถึงเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง ผมเจอเขาที่ห้องกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก แต่ผมรั้งเขาไว้ เขามองผมราวกับรู้ว่ามีเรื่องสำคัญจะบอก เขาถามว่า “เกิดอะไรขึ้น” ผมจึงบอกเขาว่า “เมื่อวานผมมอบชีวิตของผมให้พระเยซู!”

ฟรานซิสมองผม ถอนหายใจเสียงดังและกล่าวว่า “ผมอยากทำแบบนั้นมานานแล้ว” เขาให้ผมเล่าว่าเกิดอะไรขึ้น ผมก็เล่าให้เขาฟังว่า วันก่อนหน้านั้นมีคนมาเล่าเรื่องข่าวประเสริฐให้ผมฟังและผมได้ต้อนรับพระเยซูเข้ามาในชีวิต ผมยังจำน้ำตาที่คลออยู่ในตาของเขาได้เพราะเขาเองก็ได้อธิษฐานขอการอภัยโทษบาปจากพระเยซูเช่นกัน แล้วฟรานซิสกับผมก็ใช้เวลาพูดคุยกันเกี่ยวกับสัมพันธภาพใหม่ของเรากับพระคริสต์

หลังจากพระเยซูทรงรักษาชายที่ถูกผีสิง พระองค์บอกเขาว่า “จงไปหาพวกพ้องของเจ้าที่บ้าน แล้วบอกเขาถึงเรื่องเหตุการณ์ใหญ่ ซึ่งพระเป็นเจ้าได้ทรงกระทำแก่เจ้า และได้ทรงพระเมตตาแก่เจ้าแล้ว” (มก.5:19) ชายคนนั้นไม่จำเป็นต้องออกไปเทศนาสั่งสอน เขาแค่ต้องเล่าเรื่องตัวเอง

ไม่ว่าประสบการณ์การกลับใจของเราจะเป็นเช่นไร เราสามารถทำได้เหมือนอย่างชายคนนั้นคือ “ฝ่ายคนนั้นก็ทูลลา แล้วเริ่มประกาศ….ถึงเหตุการณ์ที่พระเยซูได้ทรงกระทำเพื่อตัว”