ช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง พ่อของผมรับใช้ชาติในกองทัพสหรัฐ แถบแปซิฟิคใต้ ในช่วงนั้นพ่อปฏิเสธแนวคิดทุกอย่างเกี่ยวกับศาสนา ท่านบอกว่า “พ่อไม่ต้องการไม้ค้ำยัน” แต่แล้ววันหนึ่งความคิดของพ่อเรื่องฝ่ายวิญญาณเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ตอนนั้นแม่กำลังจะคลอดลูกคนที่สาม ผมและน้องชายเข้านอนด้วยความตื่นเต้นที่อีกไม่นานจะได้เห็นหน้าน้องคนใหม่ เช้าวันต่อมาผมตื่นขึ้น ถามพ่ออย่างกระตือรือร้นว่า “ผู้หญิงหรือผู้ชาย” พ่อตอบว่า “ผู้หญิง แต่น้องตายตั้งแต่เกิด” พวกเราร้องไห้กับการสูญเสียนั้นด้วยกัน

เป็นครั้งแรกที่พ่อนำหัวใจที่แตกสลายเข้าหาพระเยซูในคำอธิษฐาน ในเวลานั้นเอง พ่อสัมผัสได้ถึงการปลอบประโลมและสันติสุขอันเปี่ยมล้นจากพระเจ้า แม้จะไม่มีอะไรมาแทนลูกสาวได้ จากนั้นไม่นาน พ่อเริ่มสนใจอ่านพระคัมภีร์และอธิษฐานต่อพระเจ้าผู้ทรงเยียวยาจิตใจที่แตกสลายอย่างต่อเนื่อง ความเชื่อของพ่อจำเริญขึ้นตลอดหลายปี จนกลายเป็นผู้เชื่อที่เข้มแข็ง และรับใช้โดยการเป็นครูสอนพระคัมภีร์และผู้นำในคริสตจักร

พระเยซูไม่ใช่ไม้ค้ำยันสำหรับผู้อ่อนแรง พระองค์ทรงเป็นต้นกำเนิดชีวิตใหม่ฝ่ายวิญญาณ เมื่อชีวิตเราแหลกสลาย พระเยซูทรงสร้างเราขึ้นใหม่อย่างสมบูรณ์ได้ (สดด.119:75)