มนุษย์เรียนรู้วิธีการทำให้สัตว์ป่าเชื่องได้ ไม่ว่าจะเป็นหมูจิ๋วเวียดนามหรือหมาป่าไซบีเรีย หลายคนสนุกกับการสอนลิงให้ “แสดง” ในหนังโฆษณา หรือฝึกกวางให้กินอาหารจากมือ เช่นเดียวกับที่อัครทูตยากอบเขียนไว้ว่า “เพราะสัตว์เดียรัจฉานทุกชนิด ทั้งนก สัตว์เลื้อยคลานและสัตว์ในทะเลก็เลี้ยงให้เชื่องได้ และมนุษย์ก็ได้เลี้ยงให้เชื่องแล้ว” (ยก.3:7)

แต่มีสิ่งหนึ่งที่เราไม่สามารถทำให้เชื่องได้ เรามีปัญหากับการควบคุมอวัยวะเล็กๆ ที่เรียกว่าลิ้น ยากอบบอกเราว่า “แต่ลิ้นนั้นไม่มีมนุษย์คนใดสามารถทำให้เชื่องได้” (ยก.3:8)

เพราะเหตุใด เพราะถึงแม้คำพูดจะออกมาจากปลายลิ้น แต่กลับเริ่มต้นมาจากส่วนลึกภายในเรา “ด้วยว่าปากนั้น พูดจากสิ่งที่มาจากใจ” (มธ.12:34) ด้วยเหตุนี้ลิ้นจึงถูกนำไปใช้ทั้งในทางดีและไม่ดี (ยก.3:9) หรือตามที่นักวิชาการปีเตอร์ เดวิดส์กล่าวไว้ว่า “ในแง่หนึ่ง [ลิ้น] ก็เคร่งศาสนาได้อย่างที่สุด แต่ในอีกแง่หนึ่ง ลิ้นก็หมิ่นศาสนาได้ร้ายแรงที่สุดเช่นกัน”

ถ้าเราไม่สามารถทำลิ้นให้เชื่องได้ ลิ้นจะกลายเป็นปัญหาประจำวันของเรา คอยแต่จะพูดสิ่งที่ไม่ดีอย่างนั้นหรือ (ยก.3:10) ด้วยพระคุณของพระเจ้าจะไม่เป็นเช่นนั้น เราไม่ต้องจัดการกับมันตามลำพัง พระเจ้าจะทรง “ตั้งยาม” เฝ้าปากของเรา พระองค์จะทรง “รักษาประตูริมฝีปากของข้าพระองค์” (สดด.141:3) พระองค์ทรงทำลิ้นที่ไม่เชื่องให้เชื่องได้