เบ่งบานในทะเลทราย
ทะเลทรายโมฮาวีมีเนินทราย หุบเขาแห้งแล้ง ที่ราบสูง และภูเขาทราย แต่เอ็ดมันด์ เจเกอร์ นักชีววิทยาอเมริกันสังเกตว่า ทุก 2-3 ปีฝนตกชุกทำให้ “ดอกไม้บานสะพรั่ง พื้นทรายและกรวดซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มดอกไม้” ปรากฏการณ์ดอกไม้ป่าโมฮาวีไม่ได้เกิดทุกปี นักวิจัยยืนยันว่าดินที่แห้งจะต้องชุ่มเพราะพายุและรับความอบอุ่นจากดวงอาทิตย์ เมื่อถึงเวลา ดอกไม้สีสันสดใสจะปกคลุมทะเลทราย
ค้นพบตัวตนแท้ของฉัน
ฉันเป็นใคร เป็นคำถามที่ตุ๊กตาสัตว์สีซีดถามตัวเองในหนังสือเด็กเรื่อง ไร้ค่า ของ มิก อิงค์เพน ตุ๊กตาที่ถูกทิ้งไว้ที่มุมห้องใต้หลังคาฝุ่นเขรอะ ได้ยินคนที่รับจ้างขนของย้ายบ้านเรียกมันว่า “ไร้ค่า” มันจึงเข้าใจว่านั่นคือชื่อของมัน
การตื่นครั้งยิ่งใหญ่
ผมจดจำได้ถึงช่วงเวลาอันล้ำค่าที่เพื่อนของครอบครัวจะมารวมตัวกันสมัยที่บรรดาลูกชายของเรายังเล็ก ผู้ใหญ่จะคุยกันจนดึก ลูกๆ ของเราที่เล่นกันจนเหนื่อยจะขดตัวหลับไปบนม้านั่งหรือเก้าอี้
บ้าน
ไม่นานมานี้ เพื่อนที่มีอาชีพขายบ้านเสียชีวิตเพราะโรคมะเร็ง เมื่อผมกับภรรยาพูดคุยกันถึงแพ็ทซี่ ซูจำได้ว่าหลายปีก่อน แพ็ทซี่ได้นำชายคนหนึ่งมาเชื่อพระเยซูและเขาก็กลายเป็นเพื่อนสนิทของเรา
สิ่งที่เราทำได้
แม้ต้องนอนติดเตียง แต่มอร์รี่ บูการ์ตในวัยเก้าสิบสองปียังถักหมวกให้คนไร้ที่อยู่ในมิชิแกน ว่ากันว่าเขาถักหมวกมากกว่าแปดพันใบในสิบห้าปี แทนที่จะคิดถึงสุขภาพหรือข้อจำกัดของตนเอง บูการ์ตมองข้ามตนเองและทำสิ่งที่ตนทำได้เพื่อช่วยเหลือผู้อื่น เขาเล่าว่า งานของเขาทำให้เขารู้สึกดีและมีเป้าหมาย เขาบอกว่า “ผมจะทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าจะกลับบ้านไปอยู่กับพระเจ้า” ซึ่งเกิดขึ้นในเดือนกุมภาพันธ์ 2018 แม้ผู้ที่ได้รับหมวกจากเขาจะไม่รู้เรื่องราวการอุทิศทุ่มเทของเขา แต่การกระทำง่ายๆ ของมอร์รี่ที่พยายามแสดงความรักเป็นแรงบันดาลใจให้คนทั่วโลก
แหล่งปัญญา
ชายคนหนึ่งฟ้องร้องคดีความหญิงคนหนึ่งข้อหาที่เธอเอาสุนัขของเขาไป ในศาลหญิงคนนั้นกล่าวว่าสุนัขไม่ได้เป็นของโจทก์ และบอกว่าเธอซื้อมันมาจากไหน เจ้าของที่แท้จริงถูกเปิดเผยเมื่อผู้พิพากษาปล่อยสุนัขเข้ามาในห้องพิจารณาคดี สุนัขกระดิกหางและวิ่งไปหาชายคนนั้นทันที
บ้านแสนสุข
"ทำไมเราถึงต้องย้ายออกจากบ้านครับ” ลูกชายของฉันถาม เป็นเรื่องยากที่จะอธิบายว่าบ้านคืออะไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งการอธิบายให้เด็กห้าขวบฟัง เรากำลังจะย้ายจากบ้านที่เป็นตัวอาคาร แต่ไม่ได้ย้ายจากบ้านที่ประกอบขึ้นจากคนที่เรารัก เป็นสถานที่ซึ่งเราอยากกลับมาหาหลังจากการเดินทางไกลหรือการทำงานทั้งวัน
โลกที่สมบูรณ์แบบ
เคธี่มีการบ้านให้เขียนเรียงความเรื่อง “โลกที่สมบูรณ์แบบของฉัน” เธอเขียนว่า “ในโลกที่สมบูรณ์แบบของฉัน... ไอศกรีมเป็นของฟรี มีอมยิ้มอยู่ทุกที่และท้องฟ้าเป็นสีฟ้าตลอดเวลา มีเมฆรูปทรงแปลกตาบ้างนิดหน่อย” จากนั้นเรียงความของเธอกลับจริงจังมากขึ้น เธอเขียนต่อว่าในโลกแบบนั้น “ไม่มีใครกลับบ้านมาเจอข่าวร้าย และไม่มีใครต้องเป็นคนบอกข่าวร้าย”
เรียกครั้งสุดท้าย
หลังจากรับใช้ชาติเป็นนักบินขับเฮลิคอปเตอร์อยู่ยี่สิบปี เจมส์กลับมาบ้านเพื่อรับใช้ชุมชนด้วยการเป็นครู แต่เขาคิดถึงเฮลิคอปเตอร์ เขาจึงรับงานเป็นนักบินขับเฮลิคอปเตอร์กู้ภัยให้กับโรงพยาบาลท้องถิ่นจนถึงบั้นปลายชีวิต
