สถิตท่ามกลางพายุ
เปลวเพลิงได้เผาผลาญบ้านของครอบครัวหนึ่งซึ่งมีสมาชิก 6 คนในคริสตจักร พ่อกับลูกชายรอดชีวิตแต่ยังต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาล ขณะที่ภรรยา แม่ และลูกเล็กอีกสองคนเสียชีวิต น่าเศร้าที่เหตุการณ์ทำนองนี้ยังคงเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก พร้อมกับคำถามเดิมที่ว่า ทำไมคนดีๆ ถึงต้องเจอแต่เรื่องเลวร้าย และไม่น่าแปลกใจเลยที่คำตอบยังคงเหมือนเดิม
รับใช้คนเล็กน้อยที่สุด
ภาพวีดิทัศน์ให้เห็นชายคนหนึ่งคุกเข่าอยู่ข้างทางหลวงที่พลุกพล่านท่ามกลางไฟไหม้ป่าที่เกินจะคุมได้ เขาปรบมือเรียกให้อะไรบางอย่างมาหา อะไรหรือ สุนัขหรือ สักพักก็มีกระต่ายกระโดดออกมา เขาอุ้มกระต่ายที่หวาดกลัวและรีบวิ่งไปยังที่ปลอดภัย
ถูกเผาผลาญอยู่ภายใน
ออส กินเนส เล่าไว้ในหนังสือชื่อ เดอะคอล ว่าวินสตัน เชอร์ชิลนั่งลงข้างเตาผิงเพื่อให้อบอุ่นในคืนหนาวเย็นขณะพักผ่อนช่วงวันหยุดกับเพื่อนในฝรั่งเศส อดีตนายกรัฐมนตรีผู้นี้มองกองไฟไม้สน “ปะทุฟู่ๆ และพ่นน้ำเมื่อถูกเผาไหม้ แล้วเสียงพร่าต่ำที่คุ้นหูก็ดังขึ้นว่า ‘ผมรู้ว่าทำไมท่อนฟืนจึงพ่นน้ำออกมา ผมรู้ว่าเวลาถูกเผาไหม้รู้สึกยังไง’ ”
จุดประสงค์ในความเจ็บปวด
เมื่อซิว เฟิน รู้ว่าเธอมีอาการไตวายและต้องฟอกไตไปตลอดชีวิต เธอคิดจะยอมแพ้ หญิงโสดที่เกษียณ ผู้ติดตามพระเยซูมาเป็นเวลานานคนนี้ไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไป แต่เพื่อนๆ หนุนใจให้เธออดทนและรับการฟอกไตแล้ววางใจว่าพระเจ้าจะช่วยเธอ
ทรงอยู่ด้วย
พ่อผู้กังวลและลูกชายวัยรุ่นนั่งอยู่ต่อหน้าคนทรง “ลูกของคุณจะเดินทางไกลแค่ไหน” คนทรงถาม “ไปเมืองใหญ่” พ่อตอบ “และเขาจะไปนานมาก” คนทรงยื่นเครื่องรางนำโชคให้แก่ผู้เป็นพ่อ กล่าวว่า “สิ่งนี้จะปกป้องเขา ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน”
สิ้นแรงสงสาร
แอนน์ แฟรงค์ มีชื่อเสียงเนื่องจากบันทึกประจำวันที่เธอเล่าถึงช่วงหลายปีระหว่างสงครามโลกครั้งที่สองที่ครอบครัวต้องหลบซ่อน ต่อมาเมื่อเธอถูกขังในค่ายกักกัน คนที่อยู่กับเธอกล่าวว่า “น้ำตาของเธอ (เพื่อพวกเขา) ไม่เคยเหือดแห้ง” ทำให้เธอเป็น “พรแก่ผู้ที่รู้จักเธอ” เคนเนธ เบย์ลี่ สรุปว่าแอนน์ไม่เคยแสดงอาการ “เลิกรู้สึกสงสาร”
หาทางกลับบ้าน
บางครั้งหนทางชีวิตก็ยากลำบากจนเรารู้สึกหมดแรง เหมือนความมืดมิดไม่สิ้นสุด เมื่อครอบครัวเราประสบช่วงเวลาเช่นนั้น ภรรยาผมได้รับบทเรียนใหม่จากการเฝ้าเดี่ยวเช้าวันหนึ่ง “ฉันคิดว่าพระเจ้าต้องการให้เราไม่ลืมสิ่งที่เราได้เรียนรู้ยามมืดมิด เมื่อเราอยู่ในความสว่าง”
เข้าในพายุของเรา
คลื่นลมแรง ฟ้าแลบ ผมคิดว่าผมคงจะไม่รอด ผมไปตกปลากับปู่และย่าที่ทะเลสาบ แต่เราอยู่ที่นั่นนานเกินไป เมื่อดวงอาทิตย์ตก พายุกระหน่ำเรือเล็กๆของเรา ปู่สั่งให้ผมนั่งด้านหน้าเพื่อไม่ให้เรือล่ม ความกลัวท่วมท้นหัวใจผม ผมเริ่มอธิษฐาน ในตอนนั้นผมอายุแค่ 14
อีกนานเท่าใด?
ในเรื่องอลิซในแดนมหัศจรรย์ อลิซถามว่า “นิรันดร์กาลนานแค่ไหน?”กระต่ายขาวตอบว่า “บางทีนานแค่หนึ่งวินาที ก็นานเหมือนนิรันดร์”
