หยุดความอิจฉา
เอ็ดการ์ เดอกาส์ ศิลปินชาวฝรั่งเศสที่โด่งดังไปทั่วโลกจากภาพวาดนักเต้นระบำปลายเท้า แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่าเขาอิจฉาเอดัวร์ มาเน่ต์ศิลปินเอกอีกคนหนึ่งซึ่งเป็นทั้งเพื่อนและคู่แข่งของเขา เดอกาส์พูดถึงมาเน่ต์ว่า “ทุกสิ่งที่เขาทำมักถูกเสมอ ขณะที่ผมทำอะไรก็ผิดพลาดและต้องเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา”
ความอิจฉาเป็นความรู้สึกที่แปลก ซึ่งอัครทูตเปาโลจัดให้เป็นนิสัยหนึ่งที่แย่ที่สุด “สรรพการอธรรม ความชั่วร้าย ความโลภ ความมุ่งร้าย ความอิจฉาริษยา การฆ่าฟัน การวิวาท การล่อลวง การคิดร้ายพูดนินทา” (รม.1:29) ความอิจฉาเกิดจากความคิดโง่เขลา อันเป็นผลของการนมัสการรูปเคารพ แทนที่จะนมัสการพระเจ้า (ข้อ 25)
คริสติน่า ฟอกซ์ นักประพันธ์กล่าวว่า เมื่อเกิดความอิจฉาขึ้นท่ามกลางผู้เชื่อ แสดงว่า “หัวใจของเราได้หันออกจากความรักที่เที่ยงแท้” เพราะเมื่อเราอิจฉา “เราก็กำลังไล่ตามความสุขที่ด้อยกว่าของโลกนี้แทนที่จะมองไปที่พระเยซู ส่งผลให้เราลืมว่าเราเป็นของใคร”
วิธีแก้คือ กลับมาหาพระเจ้า เปาโลกล่าวว่า “จงให้อวัยวะเป็นเครื่องใช้ในการชอบธรรมถวายแด่พระเจ้า” (รม.6:13) ทั้งในการทำงานและชีวิตส่วนตัว ในจดหมายอีกฉบับหนึ่งท่านกล่าวว่า “ทุกคนจงสำรวจการกระทำของตนเอง จึงจะมีอะไรๆ ที่จะอวดได้ในตัวไม่ใช่เปรียบกับผู้อื่น” (กท.6:4)
ขอบคุณพระเจ้าสำหรับพระพรของพระองค์ ที่ไม่ใช่แค่วัตถุสิ่งของแต่รวมถึงเสรีภาพที่เกิดจากพระคุณ เราจะพบกับความอิ่มใจได้อีกครั้งเมื่อเราพิจารณาดูของประทานที่พระเจ้าประทานให้
สิ่งดีที่ยืมมา
ตอนมื้อเที่ยง เมื่อเราก้มศีรษะลง เจฟฟ์เพื่อนของผมอธิษฐานว่า “พระบิดาเจ้า ขอบคุณที่ให้เราได้สูดอากาศของพระองค์และกินอาหารของพระองค์” เขาเพิ่งผ่านช่วงที่ลำบากมาเพราะตกงาน การที่เขาวางใจและยอมรับจากใจจริงว่าทุกสิ่งเป็นของพระองค์จึงทำให้ผมประทับใจ และคิดว่าผมเข้าใจจริงๆ ใช่ไหมว่า แม้แต่สิ่งที่ธรรมดาที่สุดในชีวิตประจำวันแท้จริงแล้วก็เป็นของพระเจ้า ซึ่งทรงอนุญาตให้ผมได้ใช้
ไม่เปรียบเทียบ
"วันหนึ่งฉันจะบอกเล่าทุกอย่างลงเฟซบุ๊ก ไม่ใช่เฉพาะเรื่องดีๆ เท่านั้น” เป็นความคิดเห็นของซูเพื่อนของฉัน ในช่วงรับประทานอาหารเที่ยงกับสามี ซึ่งทำให้ฉันหัวเราะและฉุกคิด สื่อสังคมออนไลน์อาจเป็นสิ่งดีที่ช่วยให้เราติดต่อและอธิษฐานเผื่อพี่น้องที่อยู่ห่างไกล แต่ถ้าเราไม่ระวัง มันอาจทำให้เราไม่ได้มองชีวิตตามความเป็นจริง เพราะส่วนใหญ่ที่เราเห็นผ่านสื่อมักเป็น “ตอนสำคัญ” ของ “ช่วงเวลาดีๆ” เราอาจเข้าใจผิดว่าชีวิตคนอื่นไม่มีปัญหา แต่ชีวิตเราผิดปกติ
รักของแม่
เมื่อพ่อแม่ของซูหย่ากันตอนเธอยังเด็ก การแย่งชิงสิทธิการเลี้ยงดูและปัญหาอื่นๆ ทำให้เธอต้องไปอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กช่วงหนึ่ง เธอถูกเด็กที่โตกว่ารังแก รู้สึกโดดเดี่ยวและถูกทอดทิ้ง แม่มาเยี่ยมแค่เดือนละครั้งและเธอแทบไม่ได้เจอพ่อเลย หลายปีต่อมาแม่ของเธอเล่าให้ฟังว่า แม้บ้านเด็กจะมีกฎไม่อนุญาตให้ไปเยี่ยมบ่อยๆ แต่แม่ก็ยืนอยู่ข้างรั้วทุกวันเพราะหวังว่าจะได้เห็นลูกสาวบ้าง เธอกล่าวว่า “บางครั้งแม่ก็ยืนมองลูกเล่นในสวนเพื่อจะดูว่าลูกสบายดีไหม”
สิ่งที่เรามี
เพื่อนฉันกระตือรือร้นที่จะเชิญครอบครัวและเพื่อนมาฉลองเทศกาลวันหยุดที่บ้านของเธอ แขกแต่ละคนก็ตั้งหน้าตั้งตารอร่วมโต๊ะและต้องการช่วยค่าใช้จ่ายด้วยการนำอาหารมาร่วม บางคนเอาขนมปังมา บางคนเอาสลัดหรือของกินเล่นมา แต่มีแขกคนหนึ่งที่การเงินค่อนข้างจำกัด แม้เธออยากจะมาใช้เวลากับคนที่เธอรัก แต่เธอก็ไม่มีเงินพอที่จะซื้ออาหารมาร่วมได้ ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเสนอตัวจะทำความสะอาดให้เจ้าของบ้านแทน
ขอบพระคุณ
ผมชอบและติดตามงานของนักเขียนชาวอังกฤษชื่อ จี. เค. เชสเตอร์ตันนานหลายปี อารมณ์ขันและความฉลาดของเขามักทำให้ผมหัวเราะแล้วคิดใคร่ครวญ อย่างเช่นเขาเขียนว่า “คุณอธิษฐานขอบพระคุณก่อนมื้ออาหารก็ดีแล้ว แต่ผมขอบพระคุณก่อนการแสดงละครและโอเปร่า ก่อนคอนเสิร์ต ก่อนละครใบ้ ก่อนเปิดหนังสือ ก่อนวาดรูป ทาสี ว่ายน้ำ ฟันดาบ ต่อยมวย เดิน เล่น เต้น และขอบพระคุณก่อนจุ่มปากกาลงในหมึก”
ทุกนาทีมีค่า
ตอนที่ผมพบเอด้า เธออายุยืนกว่าบรรดาเพื่อนและครอบครัว และพักอยู่ที่บ้านผู้สูงอายุ เธอบอกผมว่า “สิ่งที่ยากที่สุดในการเป็นคนชราคือ การเฝ้ามองใครต่อใครจากไปและทิ้งคุณไว้ข้างหลัง” วันหนึ่งผมถามเอด้าว่าเธอสนใจอะไรและทำอะไรบ้าง เธอตอบผมด้วยข้อพระคัมภีร์ของเปาโล (ฟป.1:21) ว่า “สำหรับข้าพเจ้านั้นการมีชีวิตอยู่ก็เพื่อพระคริสต์และการตายก็ได้กำไร” เธอกล่าวว่า “ขณะที่ฉันยังอยู่ ฉันมีงานต้องทำวันไหนที่รู้สึกแข็งแรง ฉันจะไปคุยกับคนที่นี่เรื่องพระเยซู ส่วนวันไหนที่ไม่ค่อยสบาย ฉันก็ยังอธิษฐานได้”
รอยนิ้วมือของพระเจ้า
ลีกอน สตีเว่นส์ชอบไปปีนเขากับนิคพี่ชายของเธอ ทั้งสองคนเชี่ยวชาญการปีนเขาและเคยไปถึงยอดเขาแมคคินลีย์ (เดนาลี) ซึ่งเป็นจุดสูงสุดในอเมริกาเหนือ ต่อมาในเดือนมกราคมปี 2008 ทั้งสองคนถูกหิมะถล่มบนภูเขาในโคโลราโด นิคได้รับบาดเจ็บ ส่วนลีกอนวัย 20 ปีเสียชีวิต หลังจากนั้น เมื่อนิคพบบันทึกของน้องสาวในกระเป๋า เขาได้รับการหนุนใจจากสิ่งที่เธอเขียนอย่างยิ่ง ในนั้นเต็มไปด้วยสิ่งที่เธอใคร่ครวญ คำอธิษฐานและสรรเสริญพระเจ้า เช่น “ฉันเป็นผลงานศิลปะที่พระเจ้าทรงสร้าง แต่ยังสร้างไม่เสร็จ ที่จริงแล้วพระองค์เพิ่งเริ่มสร้าง...ตัวฉันมีรอยนิ้วมือของพระเจ้า ไม่มีใครอื่นอีกที่เหมือนกับฉัน...ฉันมีหน้าที่ต้องทำในชีวิตนี้ที่ไม่มีใครทำได้”
ศิลปะของใจกตัญญู
ในวันแต่งงาน ผมและมาร์ตี้ได้ให้คำปฏิญาณว่าจะสัตย์ซื่อต่อกันไม่ว่าจะ “ยามทุกข์หรือยามสุข เจ็บป่วยหรือสุขสบาย มั่งมีหรือยากจน” อาจฟังดูแปลกที่เราพูดถึงความทุกข์ ความเจ็บป่วย และความยากจนในวันที่น่ายินดี แต่ก็เป็นการตอกย้ำถึงความจริงของชีวิตที่ว่า ช่วงเวลา “ความทุกข์” มักเกิดขึ้นบ่อยๆ
