เอื้อมมือไปในความมืด
สุนัขแก่ของเราพันธุ์เวสต์ ไฮแลนด์ ไวท์ เทอเรียร์ นอนขดอยู่ปลายเตียง ตรงนั้นเป็นที่นอนของมันมา 13 ปีแล้ว ปกติมันจะไม่ขยับตัวหรือทำเสียงดัง แต่ไม่นานมานี้ มันมักจะใช้เท้าเขี่ยเราเบาๆ ในตอนกลางดึก ตอนแรกเราคิดว่ามันอยากจะออกไปข้างนอก แต่ที่จริงมันแค่ต้องการรู้ว่าเรายังอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้หูของมันเกือบจะหนวกและตาก็ฝ้าฟาง มันมองในความมืดไม่เห็นและไม่ได้ยินเสียงขยับตัวหรือเสียงหายใจของเรา ตามธรรมชาติ มันจะสับสนและยื่นขาออกไปเพื่อหาความมั่นใจ ฉันจึงเอื้อมมือไปลูบหัวของมันเพื่อให้มันรู้ว่าฉันอยู่ใกล้ ๆ มันหมุนตัวครั้งหรือสองครั้ง นอนลง แล้วก็หลับต่อ
หาดทรายแก้ว
เมื่อต้นศตวรรษที่ 20 ชาวบ้านผู้อยู่อาศัยในเมืองฟอร์ต แบร็ก รัฐแคลิฟอร์เนีย ได้ทิ้งขยะลงมาจากหน้าผาสู่ชายหาดที่อยู่บริเวณนั้น กระป๋อง ขวด ช้อนส้อม และขยะจากครัวเรือนทับถมเป็นกองมหึมาน่าเกลียด แม้เมื่อชาวบ้านเลิกทิ้งขยะลงบนหาด กองขยะนั้นยังคงอยู่เป็นที่น่าอับอายและดูเหมือนจะเกินเยียวยา
เสียงของความเงียบ
คู่หูตกปลาของผมให้ข้อสังเกตว่า “น้ำตื้นเสียงดังที่สุด” ซึ่งล้อกับคำพังเพยที่ว่า “น้ำนิ่งไหลลึก” เขาหมายถึงคนที่ส่งเสียงดังมักหาสาระในคำพูดไม่ได้
กิจวัตรที่น่าเบื่อ
โรงเรียนมัธยมของผม บังคับให้เรียนภาษาละตินถึงสี่ปี ตอนนี้ผมเห็นคุณค่าของการฝึกฝน แต่ตอนนั้นหนักหนาสาหัสมาก ครูของเราสั่งให้ท่องจำและทำซ้ำ ท่านบอกเราวันละหลายครั้งว่า “Repetitio est mater studiorum” แปลว่า “การทำซ้ำคือมารดาของการเรียนรู้” แต่เราบ่นว่า “Repetitio est absurdum” หรือ “การทำซ้ำช่างไร้สาระ”
ถนนขรุขระ
คู่หูตกปลาของผมเล่าถึงคำร่ำลือที่ว่าที่ทะเลสาบบนภูเขา ซึ่งอยู่ทางฝั่งเหนือของภูเขาจั๊กแฮนเดิลในไอดาโฮ มีปลาเทราท์คัทโทรท์ตัวใหญ่ เขาเอาดินสอและเศษกระดาษเช็ดปากมาวาดแผนที่ให้ผม หลายอาทิตย์ต่อมา ผมเติมน้ำมันรถกระบะแล้วขับไปตามเส้นทางนั้น
หมีสองตัว
เมื่อหลายปีก่อน ผมและแคโรลินภรรยาไปพักแรมกันสองสามวันที่ข้างภูเขาเรเนียร์ในรัฐวอชิงตัน เย็นวันหนึ่งขณะที่เรากำลังกลับมาที่พัก เราเห็นหมีตัวผู้สองตัวกำลังต่อสู้กันอยู่กลางทุ่งหญ้า เราจึงหยุดดู ใกล้ๆ กันนั้นมีนักปีนเขาอยู่ ผมถามเขาว่า ทำไมมันถึงสู้กัน เขาตอบว่า “หมีสาว” “มันอยู่ไหน” ผมถาม