แม่เห็นอีไลอัสวัยสี่ขวบรีบถอยห่างจากลูกแมวที่เพิ่งเกิด เธอบอกลูกไว้ว่าห้ามจับ “หนูจับลูกแมวใช่ไหม อีไลอัส” เธอถาม
“เปล่าครับ” เขาตอบขึงขัง แม่จึงถามใหม่ว่า “นุ่มไหม”
“นุ่ม” เขารีบบอก “ตัวสีดำมันร้องด้วย”
กับเด็กๆ เรายิ้มกับความไม่ซื่อแบบนี้ แต่การไม่เชื่อฟังของอีไลอัสย้ำให้เห็นสภาพความเป็นมนุษย์ของเรา เราไม่ต้องสอนเด็กสี่ขวบให้โกหก ดาวิดสารภาพว่า “ข้าพระองค์ถือกำเนิดมาในความผิดบาป และมารดาตั้งครรภ์ข้าพระองค์ในบาป” (สดด.51:5) อัครทูตเปาโลกล่าวว่า “เช่นเดียวกับที่บาปได้เข้ามาในโลก เพราะคนคนเดียว และความตายก็เกิดมาเพราะบาปนั้น และความตายก็ได้แผ่ไปถึงมวลมนุษย์ทุกคน เพราะมนุษย์ทุกคนทำบาป” (รม.5:12) ข่าวร้ายนี้เป็นของทุกคน ทั้งพระราชา เด็กสี่ขวบ คุณและผม
แต่ยังมีความหวัง เปาโลเขียนไว้ว่า “เมื่อมีธรรมบัญญัติ ก็ทำให้มีการละเมิดธรรมบัญญัติปรากฏมากขึ้น แต่ที่ใดมีบาปปรากฏมากขึ้น ที่นั้นพระคุณก็จะไพบูลย์ยิ่งขึ้น” (รม.5:20)
พระเจ้าไม่ได้ทรงรอให้เราทำผิดพลาดแล้วซ้ำเติม พระองค์ทรงเปี่ยมด้วยพระคุณ การให้อภัยและการฟื้นฟู เราเพียงต้องยอมรับว่าบาปของเราไม่ได้ดูน่ารักและไม่มีข้อแก้ตัว และเข้าหาพระองค์ด้วยความเชื่อและการกลับใจ
