เราอาจอ่านผ่านกันดารวิถีบทที่ 33 ไปโดยไม่ได้ไตร่ตรอง เพราะดู เหมือนไม่มีอะไรนอกจากรายชื่อสถานที่ต่างๆ ที่อิสราเอลเดินผ่านจากราเมเสสไปถึงทุ่งราบโมอับ แต่ตอนนี้ต้องมีความสำคัญเพราะเป็นตอนเดียวในกันดารวิถีที่ตามด้วยถ้อยคำว่า ”โมเสสได้จด ….ตามพระบัญชาของพระเจ้า” (กันดารวิถี 33:2)

ทำไมต้องจดบันทึกไว้ เป็นไปได้ไหมที่ รายชื่อนี้ทำหน้าที่เป็นโครงร่างความทรงจำ เพื่อให้ชาวอิสราเอลออกจากถิ่นทุรกันดารได้ย้อนคิดถึงการเดินทางสี่สิบปีของพวกเขาและระลึกถึงความสัตย์ซื่อของพระเจ้าในสถานที่นั้นๆ

ผมนึกภาพผู้เป็นพ่อนั่งข้างกองไฟรำลึกอดีตกับลูกชาย “พ่อจะไม่มีวันลืมเรฟีดิม พ่อใกล้ตายเพราะขาดน้ำ มีแต่ทรายและกอหญ้าไกลออกไปหลายร้อยกิโลเมตร แล้วพระเจ้าทรงสั่งโมเสสให้ยกไม้เท้าขึ้นแล้วตีก้อนหิน อันที่จริงเป็นแผ่นหินใหญ่แข็งแกร่ง พ่อคิดว่าทำไปก็เปล่าประโยชน์ เขาไม่มีทางได้อะไรจากหินนั่น แต่พ่อก็ประหลาดใจเพราะมีน้ำหลั่งไหลออกมาจากหินนั้น น้ำไหลท่วมท้นดับกระหายชนอิสราเอลหลายพันคน พ่อไม่มีทางลืมวันนั้นได้” (ดู สดุดี 114:8; กันดารวิถี 20:8-13; 33:14)

ทำไมเราจึงไม่ลองทำดูบ้าง ให้คุณไตร่ตรองชีวิตของคุณทีละระยะและจดจำทุกวิถีทางที่พระเจ้าทรงสำแดงความรักอันสัตย์ซื่อตามพระสัญญาของพระองค์แก่คุณ