เมื่อไปต่างประเทศ เมอร์น่า เพื่อนของฉันไปนมัสการพระเจ้าที่คริสตจักรแห่งหนึ่ง เธอสังเกตว่าเมื่อคนที่เข้ามาในที่ประชุม จะคุกเข่าลงอธิษฐานทันที โดยหันหลังไปทางด้านหน้าของคริสตจักร คนเหล่านั้นสารภาพบาปต่อพระเจ้าก่อนที่จะเริ่มการนมัสการ

การกระทำอันถ่อมใจนี้ทำให้ฉันนึกถึงสดุดี51 ที่ดาวิดกล่าวว่า “เครื่องบูชาที่พระเจ้าทรงรับได้คือจิตใจที่ชอกช้ำจิตใจที่สำนึกผิดและชอกช้ำนั้น ข้าแต่พระเจ้า พระองค์มิได้ทรงดูถูก” (สดุดี 51:17) ดาวิดเสียใจและสำนึกผิดต่อบาปที่ล่วงประเวณีกับนางบัทเชบา ความเสียใจอย่างยิ่งต่อบาปเป็นการยอมรับมุมมองของพระเจ้าที่มีต่อสิ่งที่เราทำ ยอมรับว่าผิดจริง รังเกียจการกระทำนั้นและไม่ต้องการให้ความผิดนั้นดำเนินต่อไป

เมื่อเราชอกช้ำใจมากเพราะบาป พระเจ้าจะรักษาเราให้หายด้วยความรักของพระองค์ “ถ้าเราสารภาพบาปของเรา พระองค์ทรงสัตย์ซื่อและเที่ยงธรรม ก็จะทรงโปรดยกบาปของเรา และจะทรงชำระเราให้พ้นจากการอธรรมทั้งสิ้น” (1 ยอห์น 1:9) การให้อภัยจะนำมาซึ่งสำนึกอันสดใหม่ที่จะเปิดใจกับพระองค์ และเป็นจุดเริ่มต้นของการสรรเสริญ หลังจากที่ดาวิดสำนึกผิดสารภาพ และได้รับการอภัย ท่านกล่าวว่า “ขอทรงเบิกริมฝีปากของข้าพระองค์ และปากของข้าพระองค์จะสำแดงการสรรเสริญพระองค์” (สดุดี 51:15)

ความถ่อมใจคือการตอบสนองที่ถูกต้องต่อความบริสุทธิ์ของพระเจ้าและคำสรรเสริญคือการตอบสนองจากใจเราต่อการให้อภัยของพระองค์