เสียงที่ปัดน้ำฝนปัดอย่างรุนแรงเพื่อกวาดสายฝนที่กระหน่ำใส่กระจกหน้ารถ ทำให้ผมยิ่งรู้สึกหงุดหงิด ผมกำลังปรับตัวให้ชินกับการขับรถมือสองที่เพิ่งซื้อมา รถคันนี้เป็นรถเก่าที่ขับมาแล้วกว่า 120,000 กม.และไม่มีถุงลมนิรภัยด้านข้างสำหรับเด็ก

ผมต้องการเงินเพื่อซื้อรถคันนี้และของใช้ในบ้าน ผมจึงต้องขาย “สมบัติ” ชิ้นสุดท้ายที่เรามีคือรถวอลโว่ปี 1992 ที่มีถุงลมนิรภัยด้านข้างสำหรับเด็ก ขณะนั้นเราสูญเสียแทบทุกอย่างแล้วเราต้องใช้บ้านและเงินออมของเราไปเปลี่ยนเป็นค่ารักษาพยาบาลโรคร้ายแรง

“พระเจ้าครับ” ผมพูดเสียงดัง “ตอนนี้ถ้ารถถูกชนด้านข้าง ลูกของผมคงไม่ได้รับการปกป้อง ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับลูกๆ บอกเลยว่าข้าพระองค์จะ..”

ทันใดนั้นผมก็รู้สึกละอายใจ สองปีที่ผ่านมา พระเจ้าทรงช่วยให้ทั้งภรรยาและลูกชายผมรอดจากความตาย แต่ผมก็ยังบ่นเพราะ “สิ่งของ” ที่ผมสูญเสียไป ทำให้ผมรู้ว่าผมอกตัญญูกับพระเจ้าได้เร็วแค่ไหน พระบิดาผู้ทรงรัก ไม่ทรงสงวนชีวิตพระบุตรของพระองค์เพื่อช่วยให้ผมได้รอด แต่ทรงสงวนชีวิตลูกชายของผมไว้อย่างมหัศจรรย์

“พระบิดา ขอทรงยกโทษให้ผมด้วย” ผมอธิษฐาน เราอภัยให้เจ้าแล้วลูกรัก