คำอธิษฐานของพิวริตันชื่อ “หุบเขาแห่งนิมิต” เล่าถึงระยะห่างระหว่างคนบาปกับพระเจ้าผู้บริสุทธิ์ ชายคนนั้นพูดกับพระเจ้าว่า “พระองค์ทรงนำข้าพระองค์มายังหุบเขาแห่งนิมิต…แม้ล้อมรอบด้วยภูเขาแห่งบาปข้าพระองค์ยังเห็นพระสง่าราศี” เขารู้ดีถึงความบาปของตน แต่ยังมีหวัง เขาพูดอีกว่า “ในห้วงลึกที่สุดยังเห็นดวงดาว ยิ่งลึกแสงแห่งดวงดาวของพระองค์ก็ยิ่งส่องสว่าง” เขาจบลงด้วยคำร้องทูลว่า “ขอให้ได้พบแสงสว่างในความมืดมิด…คือพระสง่าราศีในหุบเขาของข้าพระองค์”

โยนาห์ได้เห็นสง่าราศีของพระเจ้าเมื่อท่านอยู่ใต้ทะเลลึก ท่านดื้อรั้นต่อพระเจ้าจึงต้องมาอยู่ในท้องปลา และพ่ายแพ้ต่อบาปของตน ที่นั่นโยนาห์ร้องต่อพระเจ้าว่า “พระองค์ทรงเหวี่ยงข้าพระองค์ลงไปในที่ลึก…น้ำก็ท่วมมิดตัวข้าพระองค์ ที่ลึกก็อยู่รอบตัวข้าพระองค์” (ยนา.2:3,5) แต่ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไร โยนาห์กล่าวว่า “ข้าพระองค์ระลึกถึงพระเจ้า และคำอธิษฐานของข้าพระองค์มาถึงพระองค์” (ยนา.2:7) พระเจ้าทรงได้ยินคำอธิษฐานนั้นและทำให้ปลาปล่อยโยนาห์ออกมา

ความบาปแยกเราจากพระเจ้า แต่จากจุดต่ำสุดในชีวิตเรายังมองขึ้นไปเห็นความบริสุทธิ์ ความดี และพระคุณของพระองค์ ถ้าเราทิ้งบาปและสารภาพ พระเจ้าทรงอภัย และตอบคำร้องทูลที่มาจากหุบเหวลึก