นักประกาศและผู้นําคริสเตียนกว่า 10,000 คนนั่งอยู่ในหอประชุมใหญ่ แห่งหนึ่งในเมืองอัมสเตอร์ดัมในปี 1986 เพื่อฟังบิลลี่ แกรเฮม นักประกาศชื่อดังระดับโลก ผมอยู่ที่นั่นด้วย ฟังท่านเล่าประสบการณ์ชีวิตของท่าน แต่แล้วก็ต้องประหลาดใจที่ท่านพูดว่า “ทุกครั้งที่ผมยืนเทศนาต่อหน้าที่ประชุมของคนของพระเจ้า ผมตัวสั่นและเข่าอ่อนแรง”

ผมคิดในใจว่า อะไรกัน นักเทศน์ผู้ยิ่งใหญ่ ที่เทศนาจับใจผู้คนนับล้านจะตัวสั่นเข่าอ่อนแรงได้อย่างไร ท่านอธิบายว่า นี่ไม่ใช่การตื่นเวที แต่เป็นความถ่อมและความนอบน้อมอย่างที่สุด ที่ท่านรู้สึกว่าท่านไม่เหมาะสมกับงานใหญ่ที่พระเจ้าทรงเรียกท่าน ท่านพึ่งพาพระกําลังของพระเจ้า ไม่ใช่ความสามารถในการพูดของตนเอง

โมเสสรู้สึกว่าตนเองไม่เหมาะที่พระเจ้าทรงส่งท่านไปปลดปล่อยชาวอิสราเอลจากการเป็นทาส 400 ปีในอียิปต์ โมเสสขอให้พระเจ้าส่งคนอื่นไปแทน และอ้างว่าท่านไม่ใช่คนพูดเก่ง (อ่าน อพย.4:10,13)

เราอาจกลัวเช่นกันเมื่อพระเจ้าทรงเรียกให้เราทําอะไรเพื่อพระองค์ แต่ถ้อยคําหนุนใจที่พระเจ้าตรัสกับโมเสสก็หนุนใจเราได้ “ไปเถิด เราจะอยู่ที่ปากของเจ้า และจะสอนคําซึ่งควรจะพูด” (อพย.4:12)

เหมือนกับที่บิลลี่ เกรแฮมพูดในวันนั้นว่า “เมื่อพระเจ้าทรงเรียกคุณ อย่ากลัวตัวสั่น อย่ากลัวจนเข่าอ่อน เพราะพระเจ้าทรงอยู่กับคุณ”