หลายปีก่อน ผมและไบรอัน ลูกชาย ตกลงกันว่า จะขนย้ายเครื่องมือบางอย่างไปให้เพื่อนที่ไร่ปศุสัตว์ ซึ่งอยู่ในถิ่นทุรกันดารห่างไกลในรัฐไอดาโฮ ที่นั่นยังไม่มีถนนตัดผ่าน และไม่มีเส้นทางที่รถบรรทุกของผมจะผ่านไปได้ ดังนั้นราล์ฟ ผู้จัดการไร่วัยหนุ่ม จึงมาพบเราที่จุดสิ้นสุดของถนน พร้อมด้วยเกวียนขนาดเล็กที่เทียมด้วยล่อคู่หนึ่ง

ระหว่างทางไปไร่ ผมกับราล์ฟได้คุยกัน ผมจึงทราบว่าเขาอาศัยอยู่ที่นั่นตลอดทั้งปี “คุณทำอะไรในฤดูหนาว” ผมถาม เพราะรู้ว่าฤดูหนาวในแถบนั้นทั้งยาวนานและสาหัส อีกทั้งที่ไร่ยังไม่มีไฟฟ้าและโทรศัพท์ มีแค่วิทยุสัญญาณดาวเทียม “คุณทนได้อย่างไร”

“ที่จริงแล้ว” เขาลากเสียง “ผมว่าเป็นที่ที่แสนจะสงบสุข”

ในช่วงเวลาที่เราเต็มไปด้วยความกดดัน และมีแต่เสียงรบกวน กับผู้คนล้อมรอบเรามากมายเกินไป บางครั้งเราก็โหยหาสันติสุขและความสงบ เราต้องการจะ “หาที่เปลี่ยวหยุดพักหายเหนื่อยสักหน่อยหนึ่ง” (มาระโก 6:31) เราจะหาสถานที่แบบนั้นได้หรือไม่

สถานที่นั้นมีอยู่ คือเมื่อเราใช้เวลาสักครู่ใคร่ครวญถึงความรัก และพระเมตตาของพระเจ้า และมอบภาระของเราไว้กับพระองค์ เราจะพบสันติสุขซึ่งโลกได้พรากเอาไป ในพื้นที่เงียบสงบ ซึ่งพระเจ้าทรงสถิตอยู่ด้วย