เมื่อฉันอ่านพระธรรมเยเรมีย์บทที่ 1 ถึงบทที่ 4 ฉันสะดุดใจกับหัวข้อย่อยในเล่มที่ว่า “ความหวังในเวลาแห่งการร่ำไห้” ฉันเกือบจะร้องไห้ออกมา เพราะตรงกับช่วงเวลาที่ฉันร้องไห้เมื่อแม่จากโลกนี้ไป

ฉันรู้สึกเช่นนี้ เมื่อได้ยินคำเทศนาของศิษยาภิบาลเมื่อวันก่อน หัวข้อคือ “ชื่นชมยินดีในยามทุกข์ลำบาก” จาก 1 เปโตร 1:3-9 ท่านหยิบยกเรื่องราวของท่านเองที่เพิ่งครบรอบหนึ่งปีของการสูญเสียคุณพ่อ คำเทศนานั้นมีความหมายสำหรับหลายๆ คน แต่สำหรับฉันเป็นของขวัญจากพระเจ้า เหตุการณ์นี้และเหตุการณ์อื่นๆ บอกกับฉันเหมือนที่พระวจนะบอกไว้ว่า พระเจ้าจะไม่ละทิ้งฉันไว้ในความโศกเศร้าเพียงลำพัง

แม้ว่าทางแห่งความโศกเศร้านั้นยากลำบาก แต่พระเจ้าได้ประทานสิ่งที่เตือนใจว่าพระองค์ทรงสถิตอยู่ด้วย พระเจ้าทรงสำแดงแก่ชนชาติอิสราเอลที่ถูกขับไล่จากแผ่นดินแห่งพันธสัญญาเพราะความไม่เชื่อฟังว่า พระองค์ทรงสถิตอยู่ด้วย ทรงส่งผู้เผยพระวจนะเยเรมีย์มาเพื่อให้พวกเขามีความหวังในการฟื้นคืนดีโดยการกลับใจใหม่ ส่วนผู้ที่พระองค์ทรงนำผ่านช่วงเวลาแห่งการทดลอง พระองค์ทรงสถิตอยู่ด้วย ผ่านชุมชนของผู้เชื่อที่ “มีใจรักพวกพี่น้องอย่างจริงใจ” (1 เปโตร 1:22) สิ่งเหล่านี้บ่งบอกถึงการทรงสถิตของพระเจ้าท่ามกลางการทดลองต่างๆ ในโลกนี้ ยืนยันถึงพระสัญญาของพระองค์เกี่ยวกับความหวังแห่งชีวิตนิรันดร์ที่รอคอยเราอยู่