วันหนึ่งในเดือนพฤศจิกายน 1963 ไบรอัน วิลสัน และไมค์ เลิฟ แห่งวงเดอะ บีช บอยส์แต่งเพลงเพลงหนึ่งในแนวที่ต่างไปจากเดิม เป็นเพลงเศร้าเกี่ยวกับความรักที่หลุดลอยไป ไมค์กล่าวว่า “เป็นการสูญเสีย ที่ทำให้เป็นทุกข์ แต่ข้อดีของมันคือ ทำให้รู้จักความรัก” พวกเขาตั้งชื่อเพลงว่า “ความอบอุ่นของตะวัน”

ผู้เขียนสดุดีก็ใช้ความโศกเศร้าเป็นแรงบันดาลใจในการแต่งเพลง เพลงสดุดีบางบทที่จับใจที่สุดของดาวิด เขียนขึ้นในเวลาที่ท่านเผชิญความสูญเสียอันใหญ่หลวงเช่น สดุดีบทที่ 6 แม้ท่านไม่ได้กล่าวถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ถ้อยคำเหล่านั้นก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศก “ข้าพระองค์อ่อนเปลี้ยด้วยการคร่ำครวญ และหลั่งน้ำตาท่วมที่นอนทุกคืน ที่เอนกายก็ชุ่มโชกไปด้วยการร้องไห้” (สดุดี 6:6-7)

แต่บทเพลงไม่ได้จบลงตรงนั้น ดาวิดรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวด และการสูญเสีย แต่ท่านก็รู้ดีถึงการเล้าโลมใจของพระเจ้า ท่านจึงเขียนว่า “พระเจ้าทรงสดับคำวิงวอนของข้าพระองค์ทรงรับคำอธิษฐานของข้า” (สดุดี 6:9)

ดาวิดเขียนบทเพลงนี้เมื่อท่านโศกเศร้า แต่ท่านมีเหตุผลที่จะวางใจในพระเจ้า ความสัตย์ซื่อของพระองค์ช่วยให้เราข้ามผ่านช่วงยากลำบากในชีวิตได้ เราอบอุ่นที่พระองค์สถิตอยู่ด้วย ความโศกเศร้าของเราก็ยังมีมุมมองที่เต็มไปด้วยความหวัง