หลายปีที่แล้วมีนักเขียนนิรนามคนหนึ่ง เขียนกลอนเกี่ยวกับข้อดีของการควบคุมคำพูดไว้ว่า

นกฮูกเฒ่าเจ้าปัญญาบนต้นไม้
เห็นโลกไกลยิ่งสงวนคำจำนรรจ์
สงบนิ่งยิ่งฟังมิหุนหัน
จงเอาอย่างนกมันเปี่ยมปัญญา

สติปัญญากับการจำกัดคำพูดมีความเกี่ยวโยงกัน สุภาษิต 10:19 บอกว่า “การพูดมากก็จะสะสมการทรยศ แต่เขาผู้ยับยั้งริมฝีปากของตนเป็นผู้หยั่งรู้”

คนฉลาดจะระมัดระวังคำพูดหรือการพูดมากน้อยในแต่ละสถานการณ์ เราควรระวังคำพูดเมื่อเราโกรธ ยากอบขอร้องเพื่อนผู้เชื่อว่า “จงให้ทุกคนไวในการฟัง ช้าในการพูด ช้าในการโกรธ” (ยก.1:19) การยับยั้งคำพูดยังแสดงให้เห็นว่าเรายำเกรงพระเจ้าอีกด้วย กษัตริย์ซาโลมอน กล่าวว่า “พระเจ้าทรสถิตในสวรรค์ และเจ้าอยู่บนแผ่นดินโลก เหตุฉะนั้นเจ้าจงพูดน้อยคำ” (ปญจ.5:2) เมื่อมีคนโศกเศร้า การไปอยู่เป็นเพื่อนเงียบๆอาจช่วยมากกว่าคำพูดมากมายที่แสดงความเห็นใจ “ไม่มีสักคนหนึ่งพูดกับท่านสักคำ ด้วยเขาเห็นว่าความทุกข์ระทมของท่านนั้นใหญ่ยิ่งนัก” (โยบ.2:13)

แต่กระนั้นก็มีเวลาเงียบและมีเวลาพูด (ปญจ.3:7) การเลือกพูดให้น้อยจะทำให้เราได้ยินมากขึ้น