บนเกาะลา โกเม-รา ซึ่งเป็นเกาะเล็กๆในหมู่เกาะคาเนรี มีการฟื้นฟูภาษาหนึ่งที่ฟังดูเหมือนเสียงนกร้อง ในดินแดนที่เต็มไปด้วยหุบเขานี้ นักเรียนที่มาทัศนศึกษาและนักท่องเที่ยว ได้รู้จักผิวปากที่ใช้สื่อสารกันได้ไกลถึง 3 กิโลเมตร คนเลี้ยงแพะคนหนึ่งที่ใช้ภาษาโบราณนี้สื่อสารกับฝูงแพะกล่าวว่า “แพะจำเสียงผิวปากของผมเหมือนกับที่มันจำเสียงของผม”

การใช้วิธีผิวปากนี้ปรากฏในพระคัมภีร์ด้วยเช่นกัน ตอนที่อธิบายว่าพระเจ้าทรงเป็นผู้เลี้ยงแกะที่ผิวปากเรียกฝูงแกะของพระองค์ ผู้พยากรณ์อาจนึกถึงภาพนี้ขณะอธิบายว่าวันหนึ่งพระเจ้าจะผิวปากเรียกคนที่หลงหาย และกระจัดกระจายอยู่ให้กลับมาหาพระองค์ (เศคาริยาห์ 10:8)

หลายปีต่อมา พระเยซูตรัสว่า “แกะของเราย่อมฟังเสียงของเรา และเรารู้จักแกะเหล่านั้นและแกะนั้นตามเรา” (ยอห์น 10:27) ซึ่งอาจหมายถึงเสียงผิวปากของผู้เลี้ยงแกะ แกะไม่เข้าใจคำพูด แต่พวกมันรู้จักเสียงที่บ่งบอกว่าผู้เลี้ยงของมันอยู่ที่ไหน

เสียงที่ทำให้หลงทางและเบี่ยงเบนความสนใจเรา ยังมีให้เราได้ยินอยู่ (เศคาริยาห์ 10:2) แต่พระเจ้ามีวิธีที่จะบอกเราแม้จะไม่ใช่ทางคำพูด เหตุการณ์ต่างๆทั้งที่เตือนภัยและหนุนใจเรา คือการย้ำเตือนเราว่าพระองค์ทรงนำ ทรงปกป้องและทรงอยู่กับเราเสมอ