ขณะเดินทางโดยเครื่องบินพร้อมกับลูกสาววัย 4 และ 2 ขวบ คุณแม่ยังสาวพยายามหากิจกรรมให้ลูกทำเพื่อจะไม่รบกวนคนอื่น เมื่อเสียงประกาศของนักบินดังขึ้นจากอินเตอร์คอม แคเธอรีนลูกสาวคนเล็กหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่และก้มศีรษะลง เมื่อนักบินพูดจบ เธอกระซิบว่า “อาเมน” อาจเป็นเพราะเมื่อไม่นานมานี้มีภัยธรรมชาติเกิดขึ้น เธอจึงคิดว่านักบินกำลังอธิษฐาน

ฉันอยากมีหัวใจแบบเด็กหญิงคนนั้นที่เปลี่ยนความคิดเป็นการอธิษฐานได้อย่างรวดเร็ว ฉันคิดว่าคงไม่ผิดถ้าจะบอกว่า ดาวิด ผู้เขียนพระธรรมสดุดีมีหัวใจเช่นนั้น ดังเห็นได้จากสดุดี 27 ที่ดาวิดเล่าถึงการเผชิญหน้ากับศัตรูร้ายกาจ (สดุดี 27:2) ว่า “ข้าแต่พระเจ้า ข้าพระองค์แสวงพระพักตร์ของพระองค์” (สดุดี 27:8) บางคนบอกว่าขณะที่เขียนพระธรรมตอนนี้ ดาวิดคิดถึงเวลาที่ต้องหนีจากซาอูล (1 ซามูเอล 21:10) หรืออับซาโลมบุตรชายของท่าน (2 ซามูเอล 15:13-14) คำอธิษฐานและการพึ่งพาพระเจ้าเป็นสิ่งแรกที่ดาวิดคิดถึง และท่านได้พบว่าพระเจ้าทรงเป็นที่หลบภัยของท่าน (สดุดี 27:4-5)

เราเองก็ต้องการที่หลบภัยเช่นกัน การอ่านและการอธิษฐานด้วยพระธรรมสดุดีบทนี้และบทอื่นๆ จะช่วยให้เราพัฒนาความสัมพันธ์สนิทกับองค์พระบิดาเจ้าได้ เมื่อพระเจ้าทรงเป็นที่ลี้ภัยของเรา เราก็จะอธิษฐานด้วยหัวใจที่จดจ่อกับพระองค์มากยิ่งขึ้น