ฤดูใบไม้ผลิเพิ่งเปลี่ยนเข้าสู่ฤดูร้อนและผลไม้ต่างๆ กำลังออกผลขณะที่รถไฟที่เราโดยสารแล่นผ่านพื้นที่อันอุดมสมบูรณ์ตามแนวชายฝั่งตะวันตกของรัฐมิชิแกน สตรอเบอร์รี่สุกปลั่งและชาวสวนกำลังคุกเข่าลงบนน้ำค้างยามเช้าเพื่อเก็บผลอันหวานฉ่ำ ส่วนกอต้นบลูเบอร์รี่กำลังซึมซับแสงแดดจากท้องฟ้าและสารอาหารจากพื้นดิน

หลังจากผ่านพื้นที่เพาะปลูกผลไม้ เราได้เห็นกองเศษเหล็กขึ้นสนิม ภาพเศษเหล็กสีส้มที่โผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน ขัดกับภาพผลผลิตสีเขียวขจีเหล็กไม่ให้ผลผลิตอะไร แต่ผลไม้มีการเติบโตสุก และบำรุงเลี้ยงร่างกายมนุษย์ที่หิวโหย

ความแตกต่างระหว่างผลไม้และเหล็กทำให้ฉันคิดถึงคำพยากรณ์ของพระเจ้าที่มาถึงเมืองต่างๆเช่นเมืองดามัสกัส (อิสยาห์ 17:1,11) พระองค์ตรัสว่า “เพราะเจ้าได้หลงลืมพระเจ้าแห่งความรอดของเจ้าเสีย …ผลการเก็บเกี่ยวก็จะหนีไป” (อิสยาห์ 17:10-11) คำพยากรณ์นี้่เป็นคำเตือนถึงคนในสมัยปัจจุบันว่า ความคิดที่ว่าเราสามารถทำให้เกิดผลได้ด้วยตัวเองเป็นความคิดที่อันตรายและไร้ประโยชน์ หากปราศจากพระเจ้า การงานของมือมนุษย์ก็เป็นเพียงเศษซากแต่เมื่อเราร่วมกับพระเจ้าในพระหัตถกิจของพระองค์ พระองค์จะทวีคูณผลที่ได้และประทานอาหารฝ่ายวิญญาณแก่คนอีกมากมาย – JAL