คุณอาจเคยได้ยินคำพูดที่ว่า “อดีตคือป้ายบอกทาง ไม่ใช่เสาผูกม้า” คนเรามักยึดติดกับความทรงจำของ “วันวานอันแสนหวาน” แทนที่จะใช้ประสบการณ์เพื่อค้นหาทางที่จะเดินไปข้างหน้า เราทุกคนมีโอกาสตกอยู่ใต้อิทธิพลของการยึดติดกับอดีต เราจึงไม่ยอมก้าวไปไหนมัวแต่ถวิลหาสิ่งที่เคยเกิดขึ้น

เยเรมีย์เป็นปุโรหิตจากเมืองเล็กๆ ใกล้กรุงเยรูซาเล็มตอนที่พระเจ้าทรงเรียกให้ท่านเป็น “ผู้เผยพระวจนะให้แก่บรรดาประชาชาติ” (เยเรมีย์ 1:5) ท่านได้รับมอบหมายงานยากคือให้ประกาศการพิพากษาของพระเจ้า โดยเริ่มที่ประชาชนชาวยูดาห์ ซึ่งหันเสียจากพระเจ้า เยเรมีย์บอกชัดเจนว่า ท่านนำข่าวสารนี้มาจากพระเจ้า ไม่ใช่จากท่านเอง (เยเรมีย์ 7:1-2)

พระเจ้าตรัสว่า “จงยืนที่ถนนและมองให้ดีและถามหาทางโบราณนั้น ว่าทางดีอยู่ที่ไหนแล้วจงเดินในทางนั้น และให้จิตใจของท่านได้ความสงบ แต่พวกเขากล่าวว่า ‘เราจะไม่เดินในนั้น’” (เยเรมีย์ 6:16)

พระเจ้าทรงเรียกร้องให้คนของพระองค์มองย้อนกลับไป เพื่อจะก้าวไปข้างหน้าได้ จุดประสงค์ของการใคร่ครวญสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในอดีต คือการมองเห็น “ทางที่ดี” ที่แสดงถึงความสัตย์ซื่อ การอภัยโทษ และการทรงเรียกของพระเจ้าให้ก้าวไปข้างหน้า

ที่พระเจ้าทรงสอนเราจากอดีตของเราว่า เส้นทางที่ดีที่สุดคือเส้นทางที่เราเดินกับพระองค์ – DCM