เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเกือบทุกภาคเรียน ผมบอกนักศึกษาปีหนึ่งวิชาการเขียนอยู่บ่อยๆว่าต้องส่งการบ้านที่จะมีมามากมายตามเวลาเพื่อจะผ่านวิชานี้ แต่ก็เกือบทุกภาคเรียนที่บางคนไม่เชื่อผม พวกเขาจะลนลานส่งอีเมล์มาหลังจากการเรียนวันสุดท้ายและให้เหตุผลต่างๆที่พวกเขาไม่เอาใจใส่สิ่งที่ได้รับมอบหมายไป ผมไม่ชอบเลยที่จะต้องบอกพวกเขาว่า “ผมเสียใจแต่มัน สายไปแล้ว คุณไม่ผ่านวิชานี้”

การเป็นนักศึกษาใหม่ที่ต้องเสียค่าลงทะเบียนเรียนหลายพันดอลล่าร์ไปเปล่าๆก็แย่พอแล้ว แต่ที่แย่และคอขาดบาดตายกว่านั้น เมื่อถึงบั้นปลายชีวิตคือการที่คนเราไม่ใส่ใจจัดการความบาปของตนกับพระเจ้า ในกรณีที่คนนั้นตายไปโดยไม่เชื่อวางใจพระเยซูคริสต์ให้เป็น พระผู้ช่วยให้รอด พวกเขาก็ต้องเผชิญกับนิรันดร์กาลโดยไม่มีพระองค์

การต้องยืนต่อพระพักตร์พระผู้ช่วยให้รอดและได้ยินพระองค์ตรัสว่า “เราไม่รู้จักเจ้าเลย… จงไปเสียให้พ้นหน้าเรา!” (มัทธิว 7:23) คงรู้สึกแย่มาก ผู้เขียนพระธรรมฮีบรูเตือนเราว่า เราต้องแน่ใจว่าเรา “ไปถึง” (ฮีบรู 4:1) เวลาแห่งการหยุดพักชั่วนิรันดร์ที่พระเจ้ามอบให้เรา ข่าวดีก็คือยังไม่สาย เกินไป วันนี้พระเยซูหยิบยื่นความรอดและการอภัยโทษผ่านทางพระองค์ ให้แก่เรา – JDB