สมัยที่ผมเรียนที่โรงเรียนพระคริสตธรรมผมได้ไปทำงานที่บ้านพักคนชรา ขณะที่ผมใช้เวลาพูดคุยกับคุณตาคุณยายที่นั่นถึงจุดหนึ่ง เกือบทุกคนจะคร่ำครวญถึงชีวิตที่โดดเดี่ยวของตนและรู้ว่าพวกเขามีชีวิตยืนยาวกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน และเกือบทุกคนจะสงสัยว่าถ้าพวกเขาจากโลกนี้ไปแล้ว จะมีใครจดจำพวกเขาได้ไหม

ไม่เฉพาะแต่ผู้สูงวัยเท่านั้นที่รู้สึกเหงาและถูกลืม แท้ที่จริง เราทุกคนก็รู้สึกติดกับและโดดเดี่ยว ถูกผลักด้วยสถานการณ์ทั้งที่ยุติธรรมและไม่ยุติธรรม บางครั้งเราก็มีประสบการณ์เดียวกับโยเซฟในพระคัมภีร์เดิม คือ ถูกลืมทั้งที่เขาสมควรจะไดัรับการจดจำ

ปฐมกาล 40 บรรยายถึงประสบการณ์ของโยเซฟขณะที่ท่านต้องติดอยู่ในคุก พนักงานน้ำองุ่นได้รับการปล่อยตัวและกลับไปรับใช้พระราชาอีกครั้งตามที่โยเซฟได้ทำนายไว้ (ปฐมกาล 40:9-13) โยเซฟขอให้เขาทูลฟาโรห์เรื่องของท่านด้วย แต่พนักงานน้ำองุ่นกลับลืมโยเซฟเสียสนิท (ปฐมกาล 40:14,23)

เราอาจจะรู้สึกเหมือนถูกลืม แต่เช่นเดียวกับโยเซฟ เราไม่ได้ถูกลืม (ปฐมกาล 42:9-13) พระเยซูทรงประทับที่เบื้องขวาของพระเจ้าและคำอธิษฐานของเราไปถึงบัลลังก์ขององค์จอมกษัตริย์แน่นอน เพราะพระผู้ช่วยให้รอดทรงเป็นผู้ทูลขอแทนเรา เมื่อเรารู้สึกโดดเดี่ยว จำไว้ว่าเราสามารถวางใจในพระสัญญาของพระเยซูที่ว่าพระองค์จะอยู่กับเราตลอดไปเป็นนิจ (มธ.28:20) – RK