หลายปีก่อน ผมและพ่อไปไต่เขาด้วยกันที่แถบบิ๊ก เบนด์ รัฐเท็กซัส ซึ่งขณะนี้เป็นอุทยานแห่งชาติ แต่ในสมัยนั้นยังเป็นป่ารกร้าง

คืนหนึ่งขณะที่เรากำลังคลี่ถุงนอนออก สามีภรรยาซึ่งมาพร้อมกับสุนัขอีกตัวหนึ่ง ถามว่าจะขอกางเต็นท์ข้างเราได้ไหม เราตอบรับด้วยความยินดีก่อนที่จะเข้านอน พวกเขาผูกสุนัขไว้กับหลักหมุดซึ่งปักอยู่ข้างเต็นท์

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา พ่อสะกิดให้ผมตื่นและเอาไฟฉายส่องไปในความมืด แสงไฟทำให้เรามองเห็นดวงตาสีเหลืองหลายคู่จ้องออกมาจากเงามืดสุนัขป่าฝูงหนึ่งกำลังส่งเสียงคำรามและเตรียมจะขย้ำสุนัขตัวนั้น เราไล่พวกมันไปและเพื่อนเต็นท์ข้างๆ ก็เอาสุนัขเข้าไปนอนในเต็นท์แล้ว แต่เราก็ยังหลับไม่สนิท

ผมคิดถึงคืนนั้นขณะที่อ่านสดุดี 59 และภาพในจินตนาการของกษัตริย์ดาวิดที่พูดซ้ำถึงสองครั้งว่า “เขากลับมาทุกเย็น หอนอย่างสุนัขและตระเวนไปทั่วนคร” (สดุดี 59:6,14) ดาวิดคิดถึงกองทัพของซาอูลที่เข้ามาประชิดตัวท่าน แต่ผมกลับคิดถึงความคิดที่หวนมาทำร้ายเรา พอตกดึกความคิดเหล่านี้จะเริ่มส่งเสียงคำรามและแว้งกัดเรา “นายมันโง่” “เจ้าขี้แพ้” “ไร้ประโยชน์” “ไม่มีใครต้องการนายหรอก”

เมื่อความคิดเช่นนั้นเข้ามา เราสามารถดื่มด่ำกับความรักที่ไร้เงื่อนไขและไม่มีวันสิ้นสุดของพระเจ้าได้ ความรักมั่นคงของพระองค์คือที่ลี้ภัยในคืนที่เต็มไปด้วยความกลัวและสงสัยตัวเอง (สดุดี 59:16) – DHR