ในหนังสือนวนิยายเรื่องสครูว์เทป เลทเทอร์ส (Screwtape Letters) ของ ซี. เอส. ลูอิส หัวหน้ามารสั่งให้สาวกใหม่ของตน หันความคิดของคริสเตียนไปจากพระเจ้า แล้วมองไปที่ความผิดพลาดของคนรอบข้างในคริสตจักรแทน

ระหว่างการนมัสการวันอาทิตย์ ผมรู้สึกว่าตัวเองเสียสมาธิและรำคาญคนข้างๆ ที่ร้องเพลงทั้งเสียงดังและเพี้ยน มิหนำซ้ำในช่วงอ่านพระคัมภีร์ก็ยังอ่านไม่พร้อมกับคนอื่น แต่เมื่อที่ประชุมก้มศีรษะอธิษฐานเป็นการส่วนตัว ผมก็ฉุกคิดขึ้นได้ว่า พระเจ้าคงจะพอพระทัยจิตใจของคนนั้นมากกว่าความรู้สึกกล่าวโทษที่พระองค์ทรงเห็นในใจของผมแน่ๆ

ไม่กี่วันต่อมา ผมได้อ่านพระธรรมสุภาษิต 8 และสะดุดใจกับข้อ 13 ที่บอกว่า “เราเกลียดความเย่อหยิ่งและความจองหองและทางของความชั่วร้ายกับวาจาตลบตะแลง” ในพระธรรมบทนี้ทั้งบท สติปัญญาได้เรียกร้องให้เรามีหัวใจที่เข้าใจ (สุภาษิต 8:5) และแสวงหาชีวิตที่พระเจ้าพอพระทัย (สุภาษิต 8:35) ไม่เช่นนั้นเราจะดำเนินชีวิตด้วยทัศนคติที่คิดว่าตนนั้นเหนือกว่าผู้อื่น ทั้งที่ภายในใจค่อยๆตายลงเรื่อยๆ (สุภาษิต 8:36)

ความหยิ่งผยองเป็นดาบที่สร้างรอยแผลให้ทั้งผู้ใช้และผู้ที่ถูกกระทำส่วนความยโสปล้นทุกสิ่งที่พระเจ้าทรงปรารถนาจะประทานให้แก่เรา แต่ “บำเหน็จของความถ่อมใจและความยำเกรงพระเจ้าคือความมั่งคั่งเกียรติและชีวิต” (22:4) – DCM